<< Back

" ใต้เมฆที่เมฆใต้ วันเสาร์ที่ 4 มีนาคม 2538 "

(น.154) สวนไผ่มีไผ่ 150 กว่าชนิด คนไทลื้อมีชีวิตเกี่ยวข้องกับไผ่มาก สวนไผ่เมืองร้อนก็คงเป็นที่นี่ มีทั้งที่ออกเป็นกอ (sympodium) และออกเป็นลำๆ แยกกัน (monopodium) มีไผ่ชนิดต่างๆ มาก เช่น ไผ่ใหญ่ ไผ่ฮก ไผ่เป๊าะ อยากเดินเข้าไปดูชนิดต่างๆ แต่เขาไม่ให้เข้าไป บอกว่ามันรก เดินไปดูที่สะพานแขวนข้ามแม่น้ำซึ่งเป็นสาขาของแม่น้ำโขง มีคนอาบแดดและเล่นน้ำในแม่น้ำมาก กลับจากสะพานเห็นต้นเต่าร้างค่อนข้างใหญ่ เลยเรียกเต่าร้างยักษ์ (Caryota urens) จดชื่ออาจารย์ 2 ท่าน ไว้คือ อาจารย์หลี่ลี่หมิง (Li Li Meng) และอาจารย์หลิวหงเนา (Liu Hong Nao)


(น.155) รูป 172 ลากลับ

(น.155) ข้าพเจ้าอยากดูหอพรรณไม้ (Herbarium) ของเขา ได้ยินว่ามีพรรณไม้หลายอย่าง การจัดและดูแลรักษาดี มีเครื่องดูดอากาศ แต่ไม่มีพนักงานอยู่เพราะเป็นวันหยุด จึงเปิดเข้าไปดูไม่ได้ เราเลยลากลับ ขากลับนี้เดินทางโดยรถ คุยกับมาดามเฉิน ถามมาดามว่าเป็นคนหูหนานแต่ทำไมมาทำงานอยู่ยูนนาน มาดามบอกว่าเมื่อเรียนจบจากมหาวิทยาลัยที่เทียนสิน (เป่ยหยาง) อันเป็นมหาวิทยาลัยเก่าแก่ที่สุดของจีนแห่งหนึ่ง ทางด้านเครื่องกลปั่นทอ ตอนนั้นอายุยังน้อย คิดแต่จะทำประโยชน์ มีอุดมการณ์ จะไปพัฒนาประเทศในที่ห่างไกล ตอนนั้นยูนนานห่างไกลมากที่สุดแห่งหนึ่ง ไม่มีทางรถไฟ ถนนก็ไม่ค่อยจะดี เดินทางจากเทียนสินถึงคุนหมิง ใช้เวลาถึงครึ่งเดือน รถแล่นน้อยต้องรอเป็นอาทิตย์ ช่วงนั้นปี ค.ศ. 1957 อายุ 22-23 ปี ที่ต้องทำงานลำบากกว่าคนอื่นเพราะเป็นสมาชิกของพรรค ต้องเป็นตัวอย่างแก่ผู้อื่นจึงสมัครไป ปัญหาของยูนนานคือเรื่องการคมนาคม และการศึกษา อำเภอในยูนนานที่ติดทิเบต มีคนทิเบตอยู่มาก อากาศหนาวเดือนกันยายนหิมะตกจนถึงเมษายน รถธรรมดาไปไม่ได้ ต้องเอารถกวาดหิมะแหวกทางไปก่อน ส่วนถนนที่รถแล่นนั้นนั่งรถแล้วเหมือนเต้นดิสโก้ ฟังเขาแล้วก็ขัน เพราะคำว่าถนนดิสโก้นี้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงเรียกถนนสายที่เข้าไปที่โครงการที่ใช้ “ทฤษฎีใหม่” ของท่าน คือการขุดบ่อน้ำ ปลูกพืชต่างๆ แต่ทางเข้าก็ต้องดิสโก้น่าดู ตอนนี้คงจะดีขึ้นแล้ว


(น.156) รูป 173 ไปวัดป่าเชต์มหาราชฐาน

(น.156) ที่เต๋อซินเข้าไปไม่ได้ครึ่งปีเพราะมีแต่หิมะ ควรไปก่อนกันยายน-เมษายน มีภูเขาไท่ซือ ภูเขาเซียน เป็นภูเขาหิมะ มีนักไต่เขาญี่ปุ่นสิบกว่าคนขึ้นไปไต่เขาสูง 6,700 เมตร ยังไม่มีใครพิชิตมาก่อน แต่คณะนักไต่เขาคณะนี้ก็ไม่สามารถพิชิตได้เพราะตกเขาตายไปหมด คุยไปได้สักพัก ข้าพเจ้าก็เอาเทปเพลงม้วนเดิม (เทปท่านบัวเงิน-สุนารี) ออกมาเปิดและแปลเป็นภาษาจีนให้มาดามเฉินฟัง คำไหนหรือประโยคที่แปลไม่ได้ก็ถามคุณหลิว จบม้วนก็เปลี่ยนเป็นเพลงจีนของคนขับรถ ข้าพเจ้าเรียนภาษาจีนจากเพลงได้เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มากเพราะฟังและตามไม่ทัน มีเพลงสาว 18 ผมยาวใส่แว่น อะไรพวกนี้ ถึงโรงแรมได้พักผ่อนสัก 15-20 นาที เดินทางต่อไปที่วัดป่าเชต์มหาราชฐาน (ป่าเชต์ = ป่าขี้เหล็ก) พอไปถึงมีป้ายต้อนรับ มีชาวบ้านมาต้อนรับมาก ส่วนมากเป็นผู้อาวุโสสูงอายุ ส่งเทียนให้ เทียนของที่นี่คือไส้เทียนเป็นด้ายดิบชุบขี้ผึ้งบางๆ ไม่ได้เป็นแท่งเหมือนเทียนบ้านเรา


(น.157) รูป 174 พระอาจารย์เคยไปศึกษาประเทศไทย

(น.157) บางคนก็ให้ธงด้วย ทั้งธงไทยและธงจีน มีคนโปรยข้าวตอกตลอดทางจนเข้าไปที่ข้างใน ไม่ทราบว่าโบสถ์หรือเป็นศาลาการเปรียญก็ไม่รู้ มีพระสวดชยันโต แล้วเจ้าอาวาสกล่าวต้อนรับ ท่านเล่าว่ากำลังจะเปิดโรงเรียนพระปริยัติธรรม สอนระดับนักธรรมตรี ท่านเจ้าคุณวัดปากน้ำภาษีเจริญท่านช่วยอุปถัมภ์ ท่านเจ้าอาวาสเคยไปศึกษาที่เชียงใหม่ ทางวัดร่ำเปิงให้พระไตรปิฎกล้านนามาที่วัด พระอาจารย์ที่สอนในโรงเรียน พระปริยัติธรรมที่จะเปิดใหม่เป็นพระสิบสองปันนาที่ไปศึกษาที่วัดพระบาทตากผ้า ลำพูน ขณะนี้ที่วัดมีพระ 12 เณร 30


(น.158) รูป 175 พระอาจารย์เคยไปศึกษาประเทศไทย

(น.158) ท่านเล่าว่าเด็กชายที่หมู่บ้านแถวนี้แต่ก่อนบวชตั้งแต่อายุน้อยๆ แต่ปัจจุบันนี้มีผู้นิยมบวชน้อยกว่าเดิม เพราะจะต้องจบชั้นประถมปีที่ 6 เสียก่อน เมื่อบวชแล้วก็ยังเรียนต่อได้ คือไปเรียนตามหลักสูตรจีนที่โรงเรียน พระ-เณรสามารถเรียนมัธยมจนถึงขึ้นมหาวิทยาลัยได้ตามโรงเรียนสามัญรวมกับนักเรียนทั่วไป รัฐบาลอนุญาตให้พระ-เณรเรียนได้ทุกวิชา ชาวบ้านแถวนี้พระท่านว่ามีฐานะค่อนข้างดี มีอาชีพทำนาและทำสวนยาง ข้าพเจ้าถวายของที่เตรียมจากไทย มีหนังสือเรียนนักธรรม สมุดและเครื่องเขียน


(น.159) รูป 176 ปลูกต้นไม้

(น.159) จากนั้นออกไปข้างนอกปลูกต้นโพธิ์ แล้วกลับโรงแรม ดูๆ แล้วแถวนี้เป็นหมู่บ้านค่อนข้างเจริญ มีโรงเรียนอนุบาล สถานสงเคราะห์คนชรา (หรือบ้านพักคนชราก็ไม่ทราบ) มีร้านอาหารมากมาย มีที่พัก มาดามเฉินว่าราคาไม่แพง กลับโรงแรม รับประทานอาหารเย็น แล้วเตรียมตัวกลับคุนหมิง ตอนนั่งรถไปสนามบินคุยกับมาดามเฉินเรื่องกาชาด กาชาดจีนมีอายุ 90 ปี กาชาดมณฑล 80 ปี มาดามได้ไปดูงานกาชาดไทย พอใจเรื่องการเป็นองค์การที่มีระบบ การมีงานประจำปี และระบบการกู้ภัยกาชาดมณฑลยูนนานคิดว่าจะสร้างห้องเก็บของเพื่อการบรรเทาทุกข์อย่างของไทย ที่สนามบินมีคณะมาส่งแบบเดียวกับตอนรับ ผู้ว่าสิบสองปันนานั่งเครื่องบินไปกับเราถึงคุนหมิง ที่สนามบินคุนหมิงมีเจ้าหน้าที่ชั้นผู้ใหญ่ของมณฑลมารับ กว่าจะถึงโรงแรมก็ค่อนข้างดึก