<< Back

" เย็นสบายชายน้ำ วันศุกร์ที่ 23 สิงหาคม 2539 "

(น.230) รูป 203 ถ่ายที่สถานีรถกระเช้า


รูป 204 นั่งรถไปภูเขาหวงซานผ่านภูเขาที่ทำนาขั้นบันได และทำสวนชา

(น.231) วันศุกร์ที่ 23 สิงหาคม 2539
ตื่นมาเขียนเรื่องตั้งแต่เช้า เมื่อรับประทานอาหารเช้าแล้วนั่งรถไปหวงซาน เพิ่งจะสังเกตว่าตลอดทางมีนาข้าวทั้งที่ออกรวงแล้ว (แต่ต้นเตี้ย) และที่เพิ่งปลูก มีสวนผักสลับด้วยดิน ดูดีมาก ละเอียดและร่วน บนภูเขาทำนาขั้นบันได และมีสวนชาด้วย (คนขับรถเป็นไกด์) เขาอธิบายว่าชาดี ๆ ต้องอยู่บนภูเขาสูง พืชธรรมชาติเป็นต้นไผ่ ต้นสน และต้นไม้อื่น ๆ ที่ข้าพเจ้าไม่ทราบว่าเป็นต้นอะไร รถผ่านหมู่บ้านสองสามหมู่บ้าน ส่วนมากเป็นสถาปัตยกรรมแบบอันฮุย ภูเขาสวยเหมือนที่ซานเสีย หลี่หงเอี้ยน (ตำรวจ) เขาว่าข้าพเจ้าว่านั่งรถเขียนหนังสือนั้นไม่ดี เพราะจะทำให้ตาเสีย แต่ก็ช่วยไม่ได้ พอดีนึกออกว่าจะเขียนอะไร ก็ต้องรีบเขียนก่อนที่จะลืม คนขับรถชื่อ อู๋เหวินฟา เคยขับรถถวายสมเด็จป้าตอนที่เสด็จเขาหวงซาน หงเอี้ยนได้ตามเสด็จ เล่าว่าคราวนั้นแดดดีไม่มีเมฆเลย คราวนี้ยังไปไม่ถึงไหนเมฆเต็มเรียกว่า “ทะเลเมฆ”


(น.232) รูป 205 เดินไปโรงแรม

(น.232) ขึ้นกระเช้าจากวัดหยุนกู่ซื่อไปยอดเขาไป๋เอ๋อ ระยะทางยาวถึง 2,807 เมตร สูงประมาณ 773 เมตร กระเช้าไฟฟ้าแล่นเร็ว 7 เมตรต่อวินาที กระเช้าไฟฟ้าที่นี่เคยเป็นเส้นทางที่ยาวที่สุดในเอเชีย แต่เดี๋ยวนี้ที่ญี่ปุ่นยาวกว่าแล้ว คุณเฉิน (ไกด์) บอกว่าในค.ศ. 1979 ท่านเติ้งเสี่ยวผิง ตอนนั้นอายุ 76 ปีแล้ว ยังเดินขึ้นเขาหวงซานได้ ตอนที่สมเด็จป้าเสด็จมา คุณเฉินก็เป็นไกด์บรรยายถวายที่หวงซาน สมเด็จป้าเสด็จประพาสจีนเที่ยวนั้นระหว่างวันที่ 21 พฤษภาคม ถึง 2 มิถุนายน พ.ศ. 2537 หนังสือที่ทรงพระนิพนธ์ครั้งนั้นชื่อ “จีนตะวันออก ขึ้นเขา ลงทะเลสาบ เข้าวัด” พิมพ์จำหน่ายในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2537


(น.233) รูป 206 ดอกไม้ป่าหวงซาน


รูป 207 ป้ายเขียนบทกวี ไม่ให้ทำลายดอกตู้จวน

(น.233) เมื่อไปถึงสถานีอีกด้านได้รับแจกหมวกตราหวงซานและไม้เท้าแต่ข้าพเจ้าไม่ถือไม้เท้า เพราะว่าจะจดบันทึกเรื่องต่าง ๆ เดินชมทิวทัศน์ไปพลางระหว่างเดินไปที่โรงแรม ช่วงนี้น่าเสียดายที่ดอกตู้จวนหรือดอก azalea ร่วงไปหมดแล้ว มีแต่ป้ายเขียนบทกวีขอร้องไม่ให้ใครเด็ดดอกไม้ชนิดนี้ เพราะความงามของดอกไม้ย่อมอยู่ในธรรมชาติ ถึงแม้จะไม่มีดอกตู้จวน แต่ก็มีดอกยี่เข่งสีชมพู ดอกไม้ป่าเล็ก ๆ อีกหลายชนิด เช่น ดอกอย่าลืมฉัน (forget me not) มีป้ายห้ามสูบบุหรี่ในป่านี้


(น.234) รูป 208 โรงแรมเป่ยไห่

(น.234) นอกจากนักท่องเที่ยวมากมายแล้ว ยังมีพวกลูกหาบที่รับจ้างแบกของขึ้นลง มีคนบอกว่าน้ำหนักที่หาบประมาณ 50 กิโลกรัม ได้เงินค่าจ้าง 20 หยวน ข้าพเจ้ารู้สึกว่าน้อยมากเมื่อเปรียบเทียบกับแรงงานที่ต้องใช้ไป พวกเราไม่ต้องแบกของอะไรนอกจากแบกน้ำหนักตัวเองเดินก็แย่อยู่แล้ว ไปถึงโรงแรมเป่ยไห่ (ทะเลเหนือ) เอาของไปวาง รอคณะที่ยังเดินมาไม่ถึงพักหนึ่ง พอมาถึงพร้อมหน้ากันแล้วเดินชมทิวทัศน์ เขาทำทางเดินปูหินลัดเลี้ยวไปตามภูมิประเทศ สองข้างทางเดินยังเป็นป่าธรรมชาติ เขาว่ามีพืชพันธุ์หลายชนิด 1,400 กว่าพันธุ์ รวมทั้งเห็ดหลิงจือที่กำลังนิยมกัน และมีสัตว์ต่าง ๆ 100 กว่าชนิด ที่แปลก ๆ คือ ลิงหางสั้น ที่มีนักวิชาการจากภายในและภายนอกประเทศทาง


(น.235) รูป 209 ร้าน (ตู้) ขายเหรียญ พิชิตยอดเขา รูป ฟิล์มถ่ายรูป

(น.235) ด้านทางสัตววิทยามาศึกษา เราไม่เห็นตัวอะไรมากนอกจากกระรอกวิ่งไปมาตามพุ่มไม้ ขนาดที่มีนักท่องเที่ยวแน่นไปหมด ที่นี่รักษาความสะอาดได้อย่างน่าแปลกใจ มีเจ้าพนักงานคอยเก็บขยะ ขนาดที่ที่ดูค่อนข้างหมิ่นเหม่น่ากลัวยังไปเก็บ คนทิ้งก็ช่างไม่สงสารคนเก็บเลย แต่ถึงอย่างไรก็นับว่าทิ้งน้อยกว่าที่อื่น มีคนขายของอยู่หลายอย่าง ใส่ตู้เข็นแบบตู้ขายก๋วยเตี๋ยว ของที่ขายก็คล้าย ๆ กัน เช่น รูป ฟิล์มถ่ายรูป เหรียญรางวัลสำหรับคล้องคอเพื่อฉลองการพิชิตเขา มีรูปต่าง ๆ รูปเจ้าแม่กวนอิม รูป 12 นักษัตร เป็นต้น มีบริการสลักชื่อ วันที่ และข้อความอื่น ๆ ถ้าเราต้องการ แต่ของพวกนี้ราคาไม่เท่ากัน ถ้าอยู่ใกล้โรงแรมก็จะแพงกว่าที่เดินออกไปไกล ๆ

(น.236) เคล็ดลับของการชมธรรมชาติที่นี่คือ เราจะต้องมีจินตนาการอยู่สักหน่อย ไกด์จะบอกว่าภูเขาที่เรามองเห็นนั้นคืออะไร เช่น พระอรหันต์ 18 องค์ข้ามทะเลใต้ เราเดินขึ้น เขาเริ่มเชื่อ เหตุที่ภูเขามีชื่ออย่างนี้เพราะตอนแรกก็ไม่เชื่อว่าทิวทัศน์จะงดงามได้ถึงเพียงนี้ เมื่อเดินไปถึงตรงนี้จึงเริ่มเชื่อ เขาสิงโต เป็นจุดที่ดีที่สุดสำหรับดูพระอาทิตย์ขึ้น สู่กวงถิง คือพระอาทิตย์ตอนเช้า เซียนเล่นหมากรุก เดินมาถึงตรงนี้เป็นหน้าผาสูงชันความสูง 1,400 เมตร มองลงไปเสียวไส้มาก ดีที่เขามีโซ่กั้นไว้ ที่โซ่มีกุญแจล็อคผูกติดไว้เป็นหมื่น ๆ แสน ๆ อัน ถามดูว่าเป็นอะไร ไกด์บอกว่าคู่รักจะเอากุญแจมาล็อค อธิษฐานว่าจะล็อคหัวใจไว้ด้วยกัน แล้วโยนลูกกุญแจลงหน้าผาไป แสดงว่ามาไขออกอีกไม่ได้ มองดูจำนวนแม่กุญแจที่ล็อคอยู่กับโซ่จำนวนมากแล้ว ทำให้นึกว่ามีคนพยายามรักกันอยู่มาก มีคนในขบวนซื้อ ข้าพเจ้าไม่ซื้อ เพราะโดยหลักการไม่นิยมล็อคหัวใจกับใคร แต่ก็มีคนซื้อมาให้จนได้ ก็เลยล็อคกับหูกระเป๋า เป็นสัญลักษณ์ว่าล็อคกับทรัพย์สมบัติ แต่ก็ไม่โยนกุญแจทิ้ง แสดงว่าหลุดพ้นได้เหมือนกัน


(น.236) รูป 210 โซ่กั้นหน้าผา มีกุญแจล็อคติดไว้เป็นหมื่น ๆ อัน

Next >>