<< Back
เกล็ดหิมะในสายหมอก เล่ม 1 ปักกิ่ง วันพฤหัสบดีที่ 6 มกราคม 2537
(น.109) รูป 121 ดูการ์ดต่างๆ
(น.109) ได้เท่าไหร่ ของขึ้นราคา 30% เพราะเขาเลิกเงินต่างประเทศ ใช้ RMB เหมือนกันหมด ตั้งแต่วันปีใหม่ 1 มกราคม เดินคุยกันไป ตอนหลังนี้คุยภาษาจีนรู้เรื่องขึ้นมาก นั่งรถกลับมารับประทานข้าว ให้ของแก่ผู้ที่ไม่ได้ตาม ไปภาคตะวันออกเฉียงเหนือได้แก่คุณโหว เจ้าหน้าที่ตำรวจ และรองอธิบดีกรมเอเชียจางจิ่วหวน
(น.110) รูป 122 ดูการ์ดต่างๆ
รูป 123 คำขวัญ “หนังสือหมือนดั่งยา รู้จักอ่านแก้โง่ได้”
(น.111) ไปสนามบินพวกสถานทูตมาส่ง คุยกันพักหนึ่ง หวางเมิง ฝากนามบัตรกับหนังสือเล่มใหม่ที่ชื่อว่า “หว่อเตอเฮอจิ่ว” แปลว่า “การดื่มเหล้าของผม”
มาให้ ขึ้นเครื่องบินบริษัท Northern China บินประมาณ 45 นาที 600 กว่ากิโลเมตร เวลา 21.30 น. เครื่องบินลงสนามบินเสิ่นหยาง มณฑลเหลียวหนิง (เมืองเสิ่นหยางนี้สมัยญี่ปุ่นขึ้นเรียกว่ามุกเดน)
อุณหภูมิ -13 ˚C มีท่านรองผู้ว่าราชการมณฑลเกากั๋วจู้กับคณะอีกหลายท่านมารับ ท่านรองฯนั่งรถไปด้วยมีคุณก่วนมู่เป็นล่าม รถยนต์แล่นช้ามากทั้งๆที่ระยะทางก็ไม่ไกลนัก เนื่องจากน้ำแข็งจับถนนลื่นมาก
เมื่อปลายปีหิมะตกหนัก ปีนี้หนักกว่าทุกปี ท่านรองฯเป็นคนเมืองนี้ไปโตที่เซี่ยงไฮ้ และกลับมาเป็นนายกเทศมนตรีที่เมืองต้าเหลียน บ้านยังอยู่ต้าเหลียน เวลาสุดสัปดาห์ก็ขับรถจากเสิ่นหยางกลับบ้านประมาณ 3 ชั่วโมง เดี๋ยวนี้มีทางด่วน เปิดใช้มา 4 ปีเศษแล้ว จะสร้างทางไปปักกิ่ง ระยะทาง 700-800 กิโลเมตร
(น.112) รูป 124 มอบของที่ระลึกให้เจ้าหน้าที่ประจำเรือนรับรอง
รูป 125 มอบของที่ระลึกให้รองอธิบดีจาง
(น.112) ท่านรองฯเล่าว่าเมืองนี้เป็นเมืองใหญ่ที่สุดของมณฑลมีคนประมาณ 4 ล้าน ถ้ารวมเมืองรอบนอกก็ราว 7 ล้านคน ส่วนใหญ่อยู่ในเขตเมือง สนามบินเถาเซียนอยู่ทางใต้ห่างเมือง 30 กิโลเมตร (เรือนรับรองอยู่ทางเหนือ)
มณฑลนี้มีทั้งเกษตรกรรม และอุตสาหกรรม ทั้งเหล็กกล้า น้ำมัน พบแหล่งโบราณคดีก่อนประวัติศาสตร์ที่หงซาน แต่ฤดูนี้ไปดูไม่สะดวก อยู่ไม่ไกลจากซานไห่กวาน มณฑลเหอเป่ย ซึ่งเขาเพิ่งขุดพบวังใต้ดินของ
(น.113) พระเจ้าจิ๋นซีฮ่องเต้ ยังไม่ได้ขุดทั้งหมดเพราะไม่มีงบประมาณ ต้องค่อยๆทำไปจะได้ไม่เสีย
พรุ่งนี้จะไปดูศิลปะ ท่านผู้ว่าฯ ขอให้รองอธิบดีกรมวัฒนธรรมของมณฑล ซึ่งเคยเป็นผู้อำนวยการพิพิธภัณฑ์ และมีความรู้ด้านโบราณคดีมานำชม เมื่อเข้าเมืองท่านอธิบายว่าขณะนี้มีการรื้อบ้านเตี้ยๆ ที่เรียกว่า ผิงฝาง สร้างเป็นตึกสูง ที่เรียกว่า โหลวฝาง แต่แรกคนก็ไม่พอใจ ปัจจุบันเคยชินกันเป็นส่วนมาก
(น.114) รูป 126 คณะพรรคที่เดินเล่นยามเย็น
(น.115) ในเมืองเห็นมีโรงแรม มีดิสโก้ ร้านอาหาร คาราโอเกะ ที่เขาภูมิใจคือสนามกีฬามาตรฐาน ท่านรองฯอวดว่าสาวๆเมืองนี้เรี่ยวแรงดีมากแข่งกีฬาทำสถิติโลกกันหลายคนตอนกีฬาแห่งชาติ
นักกีฬาจากมณฑลนี้กวาดเหรียญหมดกว่าครึ่งตามธรรมเนียม มณฑลไหนมีนักกีฬาได้เหรียญก็ต้องให้รางวัล มณฑลนี้จ่ายน้อยกว่ามณฑลอื่นแต่ควักกระเป๋ามากกว่า เป็นเรื่องดีชาวต่างชาติจะได้รู้ว่าคนเอเชียก็มีเรี่ยวแรงดี
นอกจากนั้นยังมี International Club สำหรับพวกชาวต่างประเทศที่มาทำธุรกิจ พวกสถานกงสุล (มีญี่ปุ่น อเมริกา เกาหลีเหนือ รัสเซีย) เพิ่งจัดงานต่างๆ มีประเทศต่างๆมาลงทุนมาก ประเทศไทยก็มา ทางมณฑลเหลียวหนิงก็ไปลงทุนในประเทศไทยมากเช่นเดียวกัน
(น.116) รูป 127 อำลาปักกิ่ง
(น.116) ที่จริงท่านรองฯ ยังพูดอะไรอีกแยะ แต่ข้าพเจ้าจำไม่ได้
บ้านพักรัฐบาลชื่อโรงแรมมิตรภาพ อยู่ทางตะวันตกของสวนสาธารณะเป่ยหลิง มี 13 หลัง มีเครื่องอำนวยความสะดวกต่างๆ สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชก็เคยประทับที่นี่ ข้าพเจ้าอยู่หลังที่ 9 ซึ่งมีห้องใหญ่โตมาก มีคนเล่าว่าประธานเหมาเวลามาที่เหลียวหนิงก็พักห้องนี้ กว่าจะได้นอนก็ดึกแล้วเคราะห์ดีที่ท่านประธานฯ ไม่มาเยือนยามดึก
(น. 117) รูป