<< Back

เกล็ดหิมะในสายหมอก เล่ม 3 จี๋หลิน วันอาทิตย์ที่ 9 มกราคม 2537

(น.27) รูป 50 ผู้ว่าราชการมณฑลต้อนรับ


รูป 51 ผู้ว่าราชการมณฑลต้อนรับ


(น.28) รูป 52 ผู้ว่าราชการมณฑลต้อนรับ

(น.28) แนะนำมณฑลจี๋หลินว่าอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของจีน มีชายแดนติดต่อกับต่างประเทศ มีเนื้อที่ 187,400 ตารางกิโลเมตร ด้านตะวันออกถึงตะวันตก 600 กิโลเมตร ใต้เหนือ 300 กิโลเมตร ด้านตะวันออกมีประเทศเกาหลี รัสเซียพรมแดน 1,340 กม. แม่น้ำถูเหมินเจียงไปลงทะเลญี่ปุ่น ทิศตะวันออกเป็นภูเขา ภาคกลางเป็นที่ราบ ตะวันตกเป็นทุ่งหญ้า

(น.29) ทางตะวันออกของมณฑลนี้มีเทือกเขาฉางไป๋ซาน ยอดของภูเขาสูง 2,690 เมตร บนยอดมีทะเลสาบเทียนฉือ ปี ค.ศ. 1644 สมัยราชวงศ์ชิงเข้าสู่ภาคกลาง ก็สถาปนาภูเขานี้ให้เป็นเขาเทวดาที่เทิดทูนบูชา เพราะเป็นแหล่งกำเนิดชาติแมนจู จึงเป็นสถานที่อนุรักษ์มากกว่า 300 ปี เป็นป่าดงดิบมีพื้นที่มาก สหประชาชาติประกาศเป็นมรดกโลก เป็นแหล่งของแม่น้ำถูเหมิน ยาลู่ ซงฮัว เป็นแหล่งทรัพยากรมีชื่อคือ สัตว์ แร่ธาตุ ป่าไม้ พืชต่าง ๆ หน้าร้อนก็มีนักท่องเที่ยวมาชมทิวทัศน์กันมาก เวลานี้ติดหิมะขึ้นไปไม่ได้ ทะเลสาบน้ำลึกราว 350 เมตร น้ำในทะเลสาบดื่มได้ น้ำไหลออกมาไม่แห้งเลย นอกจากเทียนฉือใหญ่ ยังมีเทียนฉือน้อย น้ำจากเทียนฉือใหญ่ไหลลงเทียนฉือน้อย แต่ว่าน้ำเทียนฉือน้อยก็ไม่เต็มสักที มีเทพนิยายเกิดขึ้นหลายเรื่อง มีน้ำพุร้อน ที่ราบลุ่มแม่น้ำเพาะปลูกได้ดี ฉะนั้นแถบนี้จึงถือได้ว่าเป็นฉางข้าวของประเทศชาติ การเกษตร การพัฒนาอุตสาหกรรม การศึกษาและเทคโนโลยีเจริญดี มีโรงถ่ายภาพยนตร์ฉางชุน โรงงานรถยนต์อันดับ 1 มีคนที่มีชื่อเสียง เช่น หลี่หลานชิง เจียงเจ๋อมิน เคยทำงานที่โรงงานรถยนต์นี้ 8 ปี ปศุสัตว์เจริญทางตะวันตก เพราะมีทุ่งหญ้า เลี้ยงแกะขน มีชนชาติต่าง ๆ 43 ชนชาติ ที่สำคัญคือ เกาหลี อยู่ทางตะวันตก แถบเหยียนเปียน ผู้หญิงใส่กระโปรง มีพวกหม่าน หุย มองโกล (มีเขตการปกครองตนเองอยู่ตอนเหนือของมณฑล) เมื่อเปิดประเทศได้ติดต่อกับต่างชาติไทยก็ได้ร่วมมือทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ไทยลงทุน 22 รายการ เป็นเงินมากกว่า 200 ล้านเหรียญสหรัฐ


(น.30) รูป 53 ผู้ว่าราชการมณฑลให้ของที่ระลึก


รูป 54 หยกสลักรูปเทพธิดา 7 องค์


รูป 55 หยกสลักบทกวีสมัยราชวงศ์ถัง 400 กว่าบท

(น.30) ท่านให้ของขวัญข้าพเจ้าเป็นหยก ทำเป็นรูปเทพธิดา 7 องค์ และหยกสลักบทกวีสมัยราชวงศ์ถังถึง 400 กว่าบท ตัวอักษร 13,214 ตัว ตัวเล็กนิดเดียว ขนาดส่องแว่นขยายยังเห็นนิดเดียว บทแรกเป็นบทกวีของหลี่ไป๋ ชื่อ “หวงเฮ่อโหลวซ่งเมิ่งเฮ่าหรานจือกว่างหลิง” ความว่า เมื่อเพื่อนอำลาหอนกกระเรียนสู่ทิศตะวันตก ล่องเรือไปยังเมืองหยางโจวท่ามกลางทิวทัศน์อันสวยงามของฤดูใบไม้ผลิในเดือนสาม ลอยเรือเดียวดายหายลับสุดขอบฟ้าสีคราม คงเห็นแต่แม่น้ำแยงซีเกียงไหลสู่ขอบฟ้า


(น.31) รูป 56 เลี้ยงอาหาร


รูป 57 เลี้ยงอาหาร

(น.31) เป็นบทกวีที่ข้าพเจ้าชอบมากบทหนึ่ง ไปถ่ายรูปรวมกันที่สระหวงฉือซึ่งเป็นแหล่งนกน้ำ นกเห้อ เวลานี้นกบินไปอยู่ใต้กันหมด ไปรับประทานอาหาร มีดนตรีจีนอย่างเดิม ข้าพเจ้าถามท่านผู้ว่าฯ เกาหยาน ว่าเป็นวิศวกร (ตามนามบัตร) สาขาใด ท่านว่าเป็นวิศวกรไฟฟ้า แต่ต่างจากท่านหลี่เผิงคือท่านหลี่เผิงเป็นวิศวกรไฟฟ้าพลังน้ำ ท่านเป็นวิศวกรไฟฟ้าพลังถ่านหิน ภรรยาท่านเป็นวิศวกรไฟฟ้าเช่นเดียวกัน แต่ว่าไม่ได้ทำงานราชการได้รายได้มากกว่า ก่อนรับประทานอาหาร ท่านผู้ว่าฯ กล่าวอวยพรอีกครั้ง บริเวณนี้มีภูเขาแต่ว่าน้ำใจคนอบอุ่น เราสถาปนาความสัมพันธ์กันมากกว่า 20 ปีแล้ว


(น.32) รูป 58 ดื่มอวยพรด้วยไวน์พิเศษ

Next >>