<< Back
" เย็นสบายชายน้ำ วันอาทิตย์ที่ 18 สิงหาคม 2539 "
(น.116) รูป 106 ลงเรือเล็กเพื่อเข้าไปซานเสียน้อย
(น.117) วันอาทิตย์ที่ 18 สิงหาคม 2539
ตีห้ากว่า ๆ ออกไปนั่งดูเรือข้างนอก มีเรือเล็ก ๆ ออกจากท่าไปหลายลำ ประพจน์มาก่อน แล้วคนโน้นคนนี้มาที่หัวเรือ ประพจน์บอกว่า ตามบันทึกเก่า ๆ ก๊กต่าง ๆ รบกันมีวิธีการแปลกอยู่อย่างหนึ่ง
คือ กั้นน้ำปล่อยให้ท่วมอีกฝ่าย บนฝั่งเห็นคนผลักหมู หมูร้องกันเสียงขรม คงจะทราบว่าตัวเองชะตาขาด พอดีพี่แอ๊มาตามไปกินข้าว ไม่เคยรู้ว่ากินข้าวกี่โมงเลย ใครบอกว่าเขาจะสอดกำหนดการไว้ใต้ประตูตอนกลางคืน ก็ไม่เคยได้ จึงต้องลุกมาคอยรับประทาน ปลอดภัยไว้ก่อน
เวลา 08.15 น. ลงเรือเล็ก (เล็กกว่าลำเมื่อวานนี้) เพื่อเข้าไป ซานเสียน้อย (โตรกเขาเล็ก 3 โตรก) นายอำเภออูซาน และฝ่ายวิเทศสัมพันธ์ลงเรือมาด้วย เรือแล่นไปตามแม่น้ำฉางเจียง ผ่านบ้านเรือนและสถานที่ต่าง ๆ
ผ่านหุบเขาอูซาน มีไกด์คนหนึ่งบรรยายได้ทั้งภาษาจีนและภาษาอังกฤษ เขาบอกว่าจบจากมหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศที่ฉงชิ่ง เรียนภาษาจีน ภาษาอังกฤษ และภาษาญี่ปุ่น มาทำหน้าที่ไกด์ได้ 2 ปีแล้ว เพื่อเผยแพร่วัฒนธรรมจีน พ่อเป็นวิศวกร ทำงานด้านถ่านหิน
(น.118) รูป 107 สะพานหลงเหมินซึ่งจะสูงกว่าระดับน้ำ 7 เมตรเท่านั้น เขาจึงจะระเบิดทิ้ง
รูป 108 แม่น้ำต้าหนิงบางส่วนน้ำตื้นแต่เชี่ยวมาก
(น.119) ที่อูซานนี้น้ำจะท่วม ค.ศ. 2003 ถ้ามาใน ค.ศ. 2009 จะไม่เห็นโตรกเขาอีกต่อไป มีแต่เกาะสองเกาะ อำเภอนี้มีพลเมืองราว 20,000 คน ปลูกข้าวโพด มันเทศ เรือผ่านพื้นที่ที่เปิดใหม่
เขาเริ่มปลูกบ้านเรือน ทำพื้นที่เพาะปลูกเตรียมเอาไว้แล้ว ที่จริงชาวบ้านแถวนี้ก็ชอบขึ้นไปตั้งบ้านเรือนอยู่บนเขาสูง นายอำเภอบอกว่า ต้องออกไปเยี่ยมราษฎรทุกวัน ทางก็ยังค่อนข้างลำบาก
ผ่านสะพานหลงเหมินสร้างใน ค.ศ. 1987 สูง 185 เมตร จะสูงกว่าระดับน้ำเพียง 7 เมตรเมื่อน้ำท่วม แต่ก็จะต้องระเบิดทิ้งไปและสร้างสะพานใหม่ เพราะเตี้ยไปเรือลอดไม่สะดวก
เรือแล่นมาจนถึงบริเวณที่แม่น้ำฉางเจียงและแม่น้ำต้าหนิงเหอบรรจบกันเข้าเป็นบริเวณที่เรียกว่า โตรกเขาซานเสียน้อย น้ำในแม่น้ำต้าหนิงเหอใสกว่าแม่น้ำฉางเจียงข้างนอก
แม่น้ำนี้ไหลจากต้นน้ำในมณฑลส่านซี โตรกเขามีช่องสี่เหลี่ยมสำหรับสอดไม้ทำทางเดินที่เรียกว่าจ้านเต้า ไกด์อธิบายว่าแต่ละช่องนั้นลึก 60 เซนติเมตร กว้าง 20 เซนติเมตร ห่างกัน 1 เมตร
น้ำในแม่น้ำต้าหนิงเหอเชี่ยวและเย็น มีก้อนหินกลม ๆ ถูกน้ำขัดเสียเรียบ พวกชาวบ้านมีอาชีพอีกอย่างหนึ่งคือ เก็บหินขาย แต่ละคนมีเข่งหรือกระสอบใส่หิน ใครแบกเก่งก็ได้มาก
ดูเหมือนว่าจะต้องรู้จักวิธีเลือกด้วยจึงจะได้หินดี ๆ ลืมถามเขาว่าราคาหินเหล่านี้เท่าไร มีต้นทุนบ้างหรือเปล่า บางคนบอกว่าน่าจะมีสมาคมผู้เก็บหิน แต่ข้าพเจ้าคิดว่าหินก็มีเยอะแยะ ต่างคนต่างเก็บจะดีกว่า ไม่มีการผูกขาด
(น.120) รูป 109 เข้าซานเสียน้อย
(น.121) รูป 110 มีคนมาเที่ยวมาก เพราะเป็นวันหยุด นอกจากนักท่องเที่ยวมีพวกชาวบ้านที่มาเก็บหินไปขาย
(น.122) รูป 111 ภูเขาที่มีทุ่งหญ้าเลี้ยงวัวและแพะ
รูป 112 เจ้าหน้าที่การท่องเที่ยวร้องเพลง คนแต่งสีชมพูอยู่ข้าง ๆ เป็นไกด์ที่บรรยายได้ทั้งภาษาจีน อังกฤษ ญี่ปุ่น
(น.123) ภูเขาแถวนี้เป็นเขาหินทราย แต่ก็มีถ้ำซึ่งคงจะโดนน้ำกัดเซาะ แต่ไม่มีหินงอกหินย้อยเพราะไม่ใช่หินปูน มีภูเขาลูกหนึ่งมีถ้ำกลม ๆ 2 ถ้ำคู่กัน ชาวบ้านเลยเรียกกันว่า
ถ้ำหมีแพนด้า เทือกเขานี้ยาวถึง 400 กว่ากิโลเมตร ผ่านมณฑลเสฉวน หูเป่ย ส่านซี ภูเขาสูงไม่ค่อยมีต้นไม้ใหญ่ มีทุ่งหญ้า มีวัวและแพะอยู่มาก เป็นของชาวบ้านเลี้ยงไว้ แต่ไม่ต้องดูแล ปล่อยให้หากินเอง
ภูเขาผีผา คำภาษาจีนที่เขียนต่างกัน แต่ออกเสียงพ้องกันว่า ผีผา นี้ คำหนึ่งหมายถึง เครื่องดนตรีประเภทเครื่องสายชนิดหนึ่ง อีกคำหนึ่งใช้ในความหมายถึง ผลไม้ชนิดหนึ่ง
ในที่นี้คงหมายถึงเครื่องดนตรี ไกด์บอกว่ารูปร่างเหมือนผีผา แต่ข้าพเจ้าดูไม่ออก มีคนอาศัยอยู่ 30 กว่าครอบครัวมาตั้งแต่สมัยจ้านกว๋อและราชวงศ์โจว เห็นมีนักท่องเที่ยวมากันมาก (เผอิญวันนี้เป็นวันหยุด) องค์การท่องเที่ยวกับชาวบ้านทำสัญญากันว่าจะทำเป็นรีสอร์ต ปีหน้าจึงจะสร้างเสร็จ แถวนี้นอกจากจะเป็นไร่ข้าวโพด ไร่มันเทศแล้วยังมีสวนผลไม้
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะบรรยาย เจ้าหน้าที่ท่องเที่ยวคนหนึ่งร้องเพลงเก่ง เลยมาร้องเพลงพื้นเมืองให้ฟัง เพลงแรก มีเนื้อความว่าสาวอายุ 20 ปีจะแต่งงาน ร้องพรรณนาความดีของพ่อแม่พี่น้อง
ร้องไห้อาลัยอาวรณ์ที่จะจากไป เขาว่าเป็นการร้องไห้ตามประเพณี หลังจากแต่งงานแล้ว 3 วัน ต้องกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ ก็ร้องไห้ที่จะต้องจากสามี ไม่อยากทิ้งสามีเอาไว้เลย นี่มีความจำเป็นต้องไปเยี่ยมพ่อแม่
(น.124) เพลงที่สอง เป็นเพลงร้องคู่ เพลงนี้ได้รางวัลเหรียญทองใน ค.ศ. 1994 ชื่อเพลง คนลากเรือ มีเนื้อร้องว่าภรรยานั่งอยู่หัวเรือ ความรักอยู่ในเชือกลากเรือ
เพลงที่สาม นายอำเภอร้อง เป็นเพลงตลกชื่อเพลง พี่สะใภ้ บรรยายความดีของพี่สะใภ้
เพลงที่สี่ นายท้ายเรือออกมาร้องเพลงพื้นเมือง ฟังเสียงเหมือนเพลงโบราณ มีเนื้อความว่า อยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียวแล้วไม่มีอะไรทำ เหงาไม่มีใครรักเรา แล้วก็ไม่รู้จะไปรักใครด้วย
เห็นเรือที่ใช้ในแม่น้ำตั้งแต่สมัยโบราณ ที่ยังเห็นอยู่เรียกว่า เรือใบหลิว เหมือนกับเรือจ้างของเรา
(น.124) รูป 113 เรือแบบโบราณที่ยังใช้กันอยู่เรียกว่า เรือใบหลิว
(น.125) รูป 114 เรือชาวบ้าน
Next >>