<< Back
ทะเลสาบชิงไห่
จากหนังสือ
ต้นน้ำ ภูผา และป่าทราย
ต้นน้ำ ภูผา และป่าทราย หน้า 59,60
(น.59) เราเดินทางต่อไปทะเลสาบชิงไห่ เป็นทะเลสาบน้ำเค็มที่ใหญ่ที่สุดในจีน มีเนื้อที่ 4,583 ตารางกิโลเมตร คนขับรถอธิบายว่ามีขนาดใหญ่กว่าพื้นที่ของฮ่องกงทั้งหมดถึง 4 เท่า (มีพื้นที่รวม 1,066 ตารางกิโลเมตร) ตอนเตรียมการเดินทางต้องตัดสินใจอยู่นานว่าจะดูอะไรๆ ใกล้ๆ เมืองซีหนิง ซึ่งยังมีที่น่าสนใจอีกหลายแห่ง หรือจะไปทะเลสาบ ซึ่งต้องนั่งรถไฟ 2-3 ชั่วโมง ทะเลสาบก็ดูจะไม่มีอะไรเป็นพิเศษนอกจากเป็นห้วงน้ำใหญ่ ในที่สุดก็ตัดสินใจไป เพราะเป็นเส้นทางสู่ทิเบตและเป็นสภาพภูมิศาสตร์ที่มีลักษณะพิเศษ
ดูทิวทัศน์ 2 ข้างทาง รถผ่านอำเภอหวงจงซึ่งเป็นถิ่นของพวกหุย มีมัสยิด
ดูหนังสือบรรยายสภาพทั่วไปของมณฑลว่าเป็นที่กำเนิดของแม่น้ำสำคัญ 3 สาย คือ แม่น้ำฉังเจียง แม่น้ำหวงเหอ และแม่น้ำโขง มีแร่ธาตุต่างๆ อุดมสมบูรณ์ เช่น น้ำมัน ถ่านหิน ทองคำ ทองแดง ที่เพาะปลูกมีน้อยแต่ก็เพาะปลูกได้ดี มีทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ทะเลทรายกับทะเลหิน เป็นส่วนที่ใช้อะไรไม่ได้
มีหลักฐานการตั้งถิ่นฐานในชิงไห่เมื่อ 30,000 ปีมาแล้ว มีตำนานว่าในสมัยราชวงศ์ถัง กษัตริย์ซงจ้านกานปู้แห่งราชวงศ์ถู่โป๋ของทิเบต ส่งเสนาบดีไปเมืองฉังอานสู่ขอพระราชธิดาของจักรพรรดิจีน คือ เจ้าหญิงเหวินเฉิง เจ้าหญิงเดินทางไปทิเบตต้องผ่านชิงไห่
(น.60) รูป 52 ลังเลี้ยงผึ้ง
(น.60) มีเขื่อนไฟฟ้าพลังน้ำ (รถผ่าน) มีการเพาะปลูกข้าวสาลี และชิงเคอ ซึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นอะไร บางคนว่าเป็นลูกเดือย แต่ดูอีกทีก็ไม่ใช่ บางคนก็ว่าเป็นข้าวบาร์เลย์ชนิดหนึ่ง บนภูเขาเขาว่ามียาจีนหลายอย่าง เช่น “หญ้าฤดูหนาวเป็นหนอน ฤดูร้อนเป็นหญ้า” และบัวหิมะ เป็นต้น มีทะเลสาบใหญ่ 4 แห่ง
ติดรถไฟ แล้วไปต่อ 2 ข้างทางเป็นภูเขา มีการเพาะปลูก แต่ไม่ได้ตัดเป็นขั้นบันได
หยุดรถเข้าห้องน้ำที่สภาตำบลหวงหยวน แล้วเดินทางต่อ แล้วไปหยุดอีกทีที่ภูเขาสุริยันจันทรา ซึ่งมีประวัติเล่าว่า เมื่อเจ้าหญิงเหวินเฉิงจะเดินทางไปทิเบต พระราชบิดาพระราชทานกระจกที่ส่องแล้วเห็นเมืองฉังอาน จะได้รู้สึกว่าบ้านเมืองอยู่ใกล้ เมื่อมาถึงภูเขาสุริยันจันทรานี้ ส่องกระจกไม่เห็นเมืองฉังอาน จึงทิ้งกระจกไป มีคนมาบรรยายว่ากำลังสร้างรูปเจ้าหญิงเหวินเฉิง แต่ยังสร้างไม่เสร็จ ตอนนี้เห็นมีแต่ศาลาบนเขาและร้านรวงขายของที่ระลึก ลมพัดแรงหนาวจะตาย กลับขึ้นรถ เดินทางต่อ แถวนี้มีแม่น้ำเล็กๆชื่อว่า เต้าถั่งเหอ เรื่องตำนานว่าเจ้าหญิงเหวินเฉิงร้องไห้คิดถึงบ้าน น้ำตากลายเป็นแม่น้ำไหลสวนทางกับแม่น้ำอื่นๆ แถวนี้กลับไปฉังอาน
รถแล่นต่อไปมีเต็นท์ตั้งอยู่ เป็นพวกคนเลี้ยงผึ้ง หยุดที่เต็นท์หนึ่ง เจ้าของเป็นคนมาจากมณฑลเสฉวนมาเลี้ยงผึ้งที่นี่ เพราะอยู่ใกล้กับไร่ผักน้ำมัน (อิ๋วไช่) ที่กำลังออกดอกสีเหลือง ดอกน้ำมันที่นี่บานช้ากว่าที่เจียงหนาน 3 เดือน ที่จริงก็ไม่ได้เห็นอะไร เพราะเข้าใกล้รังผึ้งก็ไม่ได้ ถ้าไม่ใส่ชุดป้องกันผึ้งมันจะต่อยเอา เจ้านี้ขายผลิตผลไปหมดแล้วมีให้ดูขวดหนึ่ง (เห็นจะเก็บเอาไว้กินเอง) กลิ่นหอมดี ที่เต็นท์มีหมาสวยดี แต่ท่าทางจะดุ เคราะห์ดีเขาผูกเอาไว้ มีลูกแมวสีสวาดน่ารักก็เลยขอเขาอุ้มเล่น
ที่จริงสถานทูตจะให้ดูการเลี้ยงผึ้งอีกเจ้าหนึ่ง ที่มีการผลิตผลิตภัณฑ์จากผึ้งครบวงจร นอกจากน้ำผึ้งแล้วยังมีนมผึ้ง เกสรผึ้งอีก แต่สันนิษฐานว่าขบวนเรายาวหาที่จอดรถไม่ได้ ก็เลยเอาที่ง่ายๆ อยู่ข้างทาง