<< Back

" ต้นน้ำ ภูผา และป่าทราย วันพฤหัสบดีที่ 16 สิงหาคม 2544 "

(น.48)วันพฤหัสบดีที่ 16 สิงหาคม 2544
เปิดหน้าต่างห้องเขียนหนังสือ อากาศเย็นๆ เหมือนหน้าหนาว เสียงนกร้องจู๋จี๋ ออกไปเดินเล่น อากาศเย็นผิดกับเมื่อวานนี้ รับประทานอาหารเช้าแล้วออกไปวัดกุมบุม มีความหมายว่า พระพุทธรูปหนึ่งแสนองค์ ภาษาจีนเรียกวัดนี้ว่า วัดถาเอ่อร์ซื่อ เป็นวัดใหญ่หนึ่งในหกของวัดทิเบตนิกายเกลุกปะ และเป็นที่เกิดของพระอาจารย์จงคาปา ผู้ก่อตั้งนิกายเกลุกปะ เมื่อไปถึงมีพระลามะมารับ ประพจน์เล่าว่าที่จริงพระทิเบตทั่วๆ ไป เรียกว่า พระภิกษุ ไม่ได้เป็นลามะทุกองค์ องค์ไหนที่ไม่มีความสามารถสูงนักก็เรียนเฉพาะการทำพิธี เพื่อช่วยชาวบ้านได้ องค์ไหนเมื่อบวชแล้ว มีความสามารถในด้านวิปัสสนา หรือด้านพระไตรปิฎกและหลักปรัชญาก็เรียนไปด้านนั้น และได้เป็นลามะ ยังมีอีกพวกคือ Húa Fó (หัวโฝ) หรือที่เขาแปลกันว่า Living Buddha คือพระพุทธเจ้าผู้ยังดำรงพระชนม์ชีพอยู่ ที่จริงคือนิรมาณกายของผู้ที่ตั้งใจจะช่วยสัตว์โลกให้พ้นทุกข์ จึงมาถือกำเนิดเป็นมนุษย์


(น.49) รูป 37 พระวัดกุมบุมนำชมวัด
Monks of Kumbum Monastery guiding me through sanctuaries.


(น.50) รูป 38 ธรรมบาล (พระโพธิสัตว์คุ้มครอง) ในวิหารฮู่ฝ่า
Dharmapala in Hufa Shrine.


รูป 39 พระพุทธรูปแบบทิเบต
A Tibetan Buddha image.

(น.50) เข้าไปที่เสี่ยวจินหว่าซื่อ (วิหารกระเบื้องทองเล็ก) มีอีกชื่อเรียกว่า วิหารฮู่ฝ่า (ผู้พิทักษ์พุทธศาสนา) สร้างใน ค.ศ. 1692 หลังคาเป็นกระเบื้องสำริดทาทอง บนยอดหลังคามีรูปธรรมจักร และรูปฮู่ฝ่า มีม่านบังเอาไว้ ในอาคารประดับด้วยผ้าตาดแขวน และทังกาเป็นรูปเกี่ยวกับพุทธศาสนา ฝาผนังเป็นช่องๆ ใส่พระไตรปิฎกเยอะแยะไปหมด เครื่องบูชาพระใช้ตะเกียงเนย จุดแล้วไม่มีควัน ได้ดูคัมภีร์กันจูร์ (Kanjur) ใช้หมึกทองเขียนหนังสือ ออกมานอกวิหาร พระให้ผ้า ให้รูป และแสตมป์ที่ระลึกของวัดนี้


(น.51) รูป 40 พระพุทธรูปแบบจีน
A Chinese Buddha image.

(น.51) วิหารฉังโซ่ว หมายถึง วิหารอายุยืน จักรพรรดิคังซีสร้างถวายดาไลลามะองค์ที่ 7 ข้างในมีพระพุทธรูปพระศากยมุนี สองข้างเป็นรูปพระอานนท์ และพระมหากาศยปะ ข้างซ้ายมีรูปพระไมเตรยะ ข้างขวาเป็นพระสมันตภัทร ที่ลานหน้าวิหารมีต้นโพธิ์ใหญ่ต้นหนึ่งงามมาก พอถึงฤดูร้อน ก็จะออกดอกเต็มต้น กลิ่นหอมกระจายไปทั่ว วัดถาเอ่อร์ซื่อ จึงมีอีกชื่อหนึ่งว่า เสี่ยวฮวาซื่อ แปลว่า วัดดอกไม้เล็ก ตรงกลางลานหน้าวิหารมี เสี่ยวฮวาถาน เป็นแท่น มีหินอยู่แท่งหนึ่ง หินนี้ทาเนยเปียกแฉะไปหมด มีเหรียญกษาปณ์เต็มบนแท่งหิน มีเรื่องเล่าว่า โยมแม่ของท่านจงคาปา เวลาไปหิ้วน้ำ เมื่อเหนื่อยก็จะนั่งพักบนหินนี้ จึงทำให้หินศักดิ์สิทธิ์ ต้นโพธิ์ใหญ่ที่ว่านี้ดูแล้วไม่เหมือนต้นโพธิ์บ้านเรา ในหนังสือ Le temple tibétain et son symbolisme ของ Tcheuky Sèriqué ฉบับพิมพ์ ค.ศ. 1998 บอกว่า เป็นต้น Santal blanc (Syringa villosa) จันทร์ขาว (?) เดินผ่านตำหนักที่เชื่อกันว่าเป็นที่ประทับของพระปันฉานลามะ

(น.52) เข้าไปในวิหารอะไรจำไม่ได้แล้ว ดูเหมือนจะเป็นหอพระไตรปิฎก แต่ก่อนเคยมีพระมาชุมนุมกัน 4,000-5,000 รูป มาจากซินเกียงและมองโกเลียก็มี ฝาผนังเขียนภาพตามเรื่องเล่าทางพุทธศาสนา สีที่เขียนเป็นสีจากแร่ธาตุ ทุกเช้าทุกเย็นพระจะต้องมาทำวัตรเช้าวัตรเย็นที่นี่ ของบูชามีตะเกียงพันดวง รูปพระอาจารย์จงคาปากะไหล่ทอง 1,000 องค์ มีเครื่องบูชาเป็นภาชนะใส่ธัญพืช มีชิงเคอ (ข้าวบาร์เลย์ชนิดหนึ่ง ?) ท้อ สาลี่พันธุ์พิเศษที่ขึ้นในชิงไห่และทิเบต มีรูปพระจงคาปา บัลลังก์ของพระดาไลลามะ และพระปันฉานลามะเวลามาที่วัดนี้ มีธรรมาสน์ของเจ้าอาวาส


(น.52) รูป 41 ท้าวธตรฐ ผู้พิทักษ์ทิศตะวันออก หนึ่งในจตุโลกบาล
Dhrtarastra, the Guardian King of the East.


รูป 42 เครื่องบูชาประจำวัน น้ำในถ้วย (อาจมี 7, 14, 21 ฯลฯ ใบ) เติมใหม่ทุกเช้าและเทออกทุกเย็น
Utensils used in daily prayers.


(น.53) รูป 43 คัมภีร์ตันจูร์
The Tanjur.

(น.53) ได้ดูคัมภีร์เขียนอักษรทอง อายุ 400 กว่าปีมาแล้ว ช่วงที่เขียนเป็นช่วงที่วัดเจริญรุ่งเรืองมากที่สุด เป็นพระสูตรมหายาน เกี่ยวกับพระพุทธเจ้าในภัทรกัลป์ เขียนตอนต้นเป็นภาษาสันสกฤต เขียนสีทำจากทองเงินและปะการัง ผ้าห่อก็สวยงามมาก มีป้ายบอกติดไว้ว่าเป็นคัมภีร์อะไร ในวัดนี้มีหม้อยักษ์ 3 หม้อ หุงข้าวเลี้ยงคนได้ 3,000-5,000 คน ในวัดนี้มีสถาบันการศึกษาอยู่ 5 สถาบัน
สถาบันศึกษายาสมุนไพรของทิเบต พระที่มาเรียนรวบรวมยาสมุนไพร ศึกษาวิชาเก็บยา และการรักษา
สถาบันมี่จง หรือตันตระ พระที่มาเรียนศึกษาคัมภีร์ ปฏิบัติโยคะ
สถาบันโยคาจาร
สถาบันศึกษาด้านการคำนวณเลข
สถาบันศึกษาศิลปะทางพุทธศาสนา


(น.54) รูป 44 พระอาจารย์จงคาปา
Zongkaba statue.

(น.54) อาคารที่สำคัญที่สุดคือ ต้าจินหว่าซื่อ (วิหารกระเบื้องทองใหญ่) อยู่ระหว่างหอพระสูตรและวิหารพระไมเตรยะ มีเรื่องเล่าว่า ตอนที่จงคาปาเกิด แม่เอารกของจงคาปาไปฝังตรงกลางพื้นที่ที่เป็นวิหารต้าจินหว่าในปัจจุบัน ต่อมาที่ตรงนั้นมีต้นโพธิ์งอกขึ้นมา เมื่อสูงประมาณ 2 เมตร มีใบแสนใบ ในใบไม้ทุกใบมีรูปสิงโต บรรลือสีหนาท แม่ของท่านมีความเคารพศรัทธา จึงสร้างเจดีย์ตรงบริเวณที่ต้นโพธิ์ขึ้น เพื่อรักษาต้นโพธิ์ไว้ สร้างเจดีย์ใน ค.ศ. 1376

(น.55) ใน ค.ศ. 1560 พระรูปหนึ่งได้มาสร้างวัดในพื้นที่บริเวณนี้สำหรับทำสมาธิ ให้พระภิกษุใช้เป็นที่ศึกษาพุทธรรม เรียกชื่อวัดว่า ถาเอ่อร์ซื่อ นาม ถาเอ่อร์ มีที่มาจากคำว่า กุมบุม แปลว่า พระพุทธรูปหนึ่งแสนองค์ แล้วได้สร้างวิหารพระไมเตรยะ และอาคารอื่นๆ อีกมากมาย ส่วนตรงที่แม่ของจงคาปาสร้างเจดีย์ไว้นั้นต่อมาคนรุ่นหลังได้ไปสร้างเป็นเจดีย์เงิน สูงใหญ่ถึง 11.8 เมตร เรื่องเล่านี้สะท้อนความเชื่อว่า พระจงคาปาเป็นอวตารของพระมัญชุศรี ซึ่งมีสิงโตเป็นพาหนะ ขณะนี้ (พ.ศ. 2544) กำลังอยู่ในระหว่างการบูรณะวิหารต้าจินหว่า ใช้งบประมาณ 14 ล้านหยวน ใช้ทองทำกระเบื้องชุบทอง 225 กิโลกรัม มีป้ายลายพระหัตถ์จักรพรรดิเฉียนหลง

Next >>